برف می بارد، دانه های گیج آن مستانه ی رقصند

خانه خاموش است،باغ کوچک پرنیان پوش است

جز صدای جیک و جیک چند گنجشک گرسنه

یا صدای پای اسبان درشکه

کز پس دیوارهای باغ می آید هیچ آوایی نمی خیزد

زیر مهتابی، در کنار آتشی نمناک و سنگین سوز

خیره ام در این همه زیبایی مرموز

در پرند حوض یخ بسته، در بلور شاخه های خشک تو در تو

در تن دیوار کف بر لب

خیره در این برف و آرامش

خاطراتی در دل من زنده می کردند

خاطراتی از زمستان های دور و سرد و شورانگیز

ناگهان رگهای من لرزید از احساس

در فضای سینه ام کولاک می گیرد

همزمان با این زمستانی که من دارم

برف سنگین همچنان آهسته می بارد

شهر در خواب سفید و سرد خود یکباره خاموش است

زندگی گویی فراموش است

آه ای کولاک! ای روح پریشان گرد و سرگردان

ساز خود را هم نوای سوز من گردان

دوستتون دارم